Można wskazać dwie podstawowe sytuacje, w których pada dźwięk z offu.
V.O. (voice over)
Pierwsza sytuacja ma miejsce, kiedy osoba wypowiadająca kwestię w ogóle nie jest obecna w scenie. Może to być bezosobowy narrator, może być to jeden z bohaterów wspominający dawne czasy. Taką sytuację oznacza się skrótem V.O. Stosuje się zapisy: (V.O.), (VO) i (V/O).
W tanim filmie noir detektyw może wspominać pierwsze spotkanie z femme fatale.
Ingrid wchodzi do baru.
BOGART (V.O.)
Kiedy ją zobaczyłem, wiedziałem, że będę miał kłopoty.
O.S. (off-screen)
Druga sytuacja ma miejsce, kiedy osoba wypowiadająca kwestię jest obecna w scenie, ale nie widzimy jej na ekranie. Taką sytuację oznaczamy skrótem O.S., w scenariuszach seriali stosuje się też O.C. (off camera). Stosuje się zapisy (O.S.), (OS), (O/S), (O.C.), (OC) i (O/C).
W tanim filmie noir detektyw może zachować się w taki sposób.
Ingrid wchodzi do baru.
BOGART (O.S.)
Spóźniłaś się.
Świetny środek formalny
Głos z offu można wykorzystać twórczo, zaskakując widzów. Nawet taki banalny pomysł może się sprawdzić: zamaskowany protagonista ujawnia swoją tożsamość – ale nie przez ściągnięcie maski, lecz przez otwarcie ust. Poznajemy go po głosie jednego ze znanych nam już bohaterów, nie po wyglądzie.
Jednak głosy z offu są nadużywane, zwłaszcza przy filmach mających być podróżą w lata dzieciństwa lub młodości. Zwykle są pretensjonalne, pełne komunałów i spowalniają akcję, która i tak nie jest przesadnie wartka.
Warto jednak sięgać po ten środek formalny, niezależnie od gatunku. Sprawdził się przecież dobrze w tak różnych filmach jak Dawno temu w Ameryce (1984), Stań przy mnie (Stand by me, 1985, zdaniem Stephena Kinga najlepsza ekranizacja opowiadania Stephena Kinga), Fight Club (1997) czy Malena (2000).
Komentarze
Prześlij komentarz